Deze foto's zijn in het voorjaar gemaakt. Hier waren we nog compleet; mijn clan van 4 super fijne coachpony's.
Wat kan er in een paar maanden tijd veel gebeuren. Het is alweer bijna 3 maanden geleden dat we afscheid moesten nemen van Dixie. Wat een gemis, wat een verdriet en ook....wat een stress, helaas.
Verstandelijk weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen omdat ze deze strijd niet kon winnen. Maar dan is er nog zoiets als gevoel, dat verd......gevoel wat soms overheerst als je verstandelijk vermogen uit gaat.
Alles begint te wennen, ik ga niet meer met een zwaar gevoel naar de pony's die elke dag natuurlijk weer hun verzorging nodig hebben. Je begint te wennen aan de lege plek in de groep.
Ook bij de pony's begint de rust weer te keren, en is de dynamiek in de groep verandert. Daar waar Sem net na het overlijden van Dixie echt aan het zoeken was naar zijn plaatsje in de groep, is hij nu 12 hoefjes op 1 buik samen met Akbhar en Bhaqir.
Ook de kleine vriendjes zijn hun "moeder overste" kwijt waar ze zich achter konden verschuilen als het eens niet veilig was. Nu moeten ze de klus alleen klaren.
Vanmiddag bedacht ik in 1 keer hoe het met oud en nieuw gaat. Joehoe daar gaat mijn verstandelijk vermogen weer; denken, piekeren terwijl ik weet dat de pony's het samen goed op zullen lossen omdat ze geen dubbele agenda hebben of verder kijken als vandaag!
Mijn pony's leven 24/7 buiten (uiteraard met schuilgelegenheid) en ondanks dat hier rondom de jaarwisseling best rustig is, zien en horen de pony's natuurlijk wel alles op afstand. Ik heb de mogelijkheid om ze op te stallen maar dan voelen ze zich waarschijnlijk helemaal niet veilig omdat ze nergens heen kunnen. Ik kies er dus voor ze buiten te laten, en doe rondom de jaarwisseling wel altijd grote bouwlampen aan en ga geregeld bij ze kijken. Dixie was er elk jaar om "haar" kudde te beschermen want ze stonden altijd om Dixie heen, of ze stonden achter haar. En nu??
Ik moet het allemaal maar over me heen laten komen, en daar ondersteuning bieden waar het nodig is. Meer kan ik niet. Maar wel weer stress......de laatste maanden stonden bol van stress. Voor mij is een pony meer als alleen maar een pony. Voor mij zijn het ook nog mijn collega's hoe "zweverig" dit wellicht ook zal klinken. Ik werk met ze samen, ik begeleid mensen die even een steuntje in de rug kunnen gebruiken, of met bepaalde vraagstukken lopen waar ze alleen niet uitkomen, en mijn pony's helpen mij hierbij.
Door de stress die ik heb ervaren heb ik me ook enigszins afzijdig gehouden van alles, had geen inspiratie om ook maar iets te ondernemen en heb even in mijn eigen bubbeltje geleefd. Even mijn eigen ding doen en me weinig van de hele wereld aantrekken. Dit zou het punt kunnen zijn dat je in een depressie raakt of zelfs burnout.
Tot het moment dat ik zelf ging beseffen "wat heb ik nu eigenlijk zelf van mijn pony's geleerd"? Heb ik het genegeerd of niet gezien, of wilde ik het niet zien?
Sem heeft mij echt een poosje na het overlijden van Dixie genegeerd en leek mij niet te zien (of zag ik mijzelf of mijn eigen verdriet niet?).
Het leek of hij mij in direct verband bracht dat zijn moeder niet meer terug kwam. Ik heb Dixie uit de groep gehaald, ik heb haar op de trailer gezet en ik ben
met haar weggereden om met een lege trailer terug te komen.
Ik weet dat het niet zo is want paarden hebben geen dubbele agenda maar voor mij voelde het wel even zo. En dat mag natuurlijk.
Stress, we ervaren het allemaal in ons leven. Het is er elke dag, de ene dag wellicht wat meer als de andere dag. Stress op zich is niet zo erg als je maar weet hoe er mee om te gaan, en hoe je het kunt handelen.
En dat is wat ik de afgelopen weken van mijn pony's heb geleerd en waar ik ze dankbaar voor ben. Ik zag de stress bij de pony's ook, wilde wel helpen maar kon niet helpen omdat ik er zelf teveel door zat. Ik heb ze verteld dat Dixie niet meer terug zou komen omdat ze ziek was. Het moment dat ik dit uitgesproken heb leek er een soort van berusting te komen en leek stress plaats te maken voor acceptatie. En dat is wat deze viervoeters zo mooi kunnen laten zien. In het hier en nu leven en accepteer iets zoals het is. Niets meer en niets minder.
Dit inzicht hebben mijn pony's mij gegeven, niet direct want ik was er nog niet aan toe en zat nog teveel met mijn eigen verdriet. Vanmiddag ging mijn lampje branden en dan ga ik dat weer doen waar ik zoveel energie van krijg en wat ik de laatste weken heb laten liggen: schrijven.
Stress is onlosmakelijk verbonden met loslaten en acceptatie.
Ervaar jij veel stress in het leven, door een bepaalde situatie bijvoorbeeld. En zou jij eens willen onderzoeken of ik je hiermee kan helpen. Hoe jij het voor jezelf iets gemakkelijker kan maken zodat ook jij jou mooiste leven kunt gaan leven?
Stuur me een bericht zodat we een afspraak kunnen maken voor een vrijblijvend gratis kennismaking gesprek.
Ook voor mensen met (kenmerken van) autisme.
@Monique
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi beschreven monique... Weer een stukje zelfreflectie..en acceptatie... 🙏