Enige tijd geleden meldde Eva zich bij mij, getrouwd 45 jaar, met 2 kinderen in de puberleeftijd. Ze zat al een poosje niet echt lekker in haar vel, haar relatie liep niet zo lekker en kinderen begonnen zich beiden tegen alles en iedereen te verzetten. Ondanks dat Eva een groot sociaal netwerk heeft, wilde ze graag wat verdieping op enkele vragen en klopte bij mij aan.
2022 was een tropenjaar; serieuze problemen in de privesfeer, veel onrust en onzekerheid in de agrarische sector, het verlies van mijn pony Dixie, en tot overmaat van ramp kreeg een van mijn honden op 11 december 2022 ook nog eens de diagnose longtumor en de prognose was slecht. Gelukkig is Floyd er nog wel maar ik denk niet meer in weken dat ik ook afscheid moet gaan nemen van deze lieve hond.
Deze foto's zijn in het voorjaar gemaakt. Hier waren we nog compleet; mijn clan van 4 super fijne coachpony's.
Bijna een week verder, vele huilbuien verder, een ontmoeting met de fokster met veel herinneringen ophalen en veel lieve berichten verder van mensen die je willen steunen in het verdriet om het zo plotseling overlijden van mijn krachtige en sterke merrie Dixie.
Zeg eens eerlijk.....zou jij je vakantiegevoel nog wel even willen vasthouden? Net terug van vakantie en de "AAN" knop draait weer volle toeren. We moeten weer van alles en zijn voor we het weten alweer toe aan vakantie.
Een jonge Monique van 16 jaar met haar eerste pony Katja. Mijn eerste pony die ik van mijn vader kreeg. Wat was ik er blij mee en trots op dat mijn vader mij de zorg toevertrouwde voor deze bijzondere pony. Katja had weinig vertrouwen in mensen en nu ik ouder ben (inmiddels 55 jaar) realiseer ik me pas hoe bijzonder het eigenlijk is/was dat juist deze pony op mijn pad kwam. We hebben elkaar leren vertrouwen, fijne tijden beleefd maar ook veel obstakels overwonnen.
Bij leerlingen die ik begeleid op onze boerderij, kom ik het vaak tegen; een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, enz. Niet alleen bij jongeren maar ook bij oudere deelnemers in mijn praktijk zie ik het vaak voorbij komen. Veelal zijn het gebeurtenissen uit het verleden of uit onze jeugd die ons hebben gemaakt zoals we nu zijn.
Klinkt zo simpel he? Leef je mooiste leven? Hoe ziet jou mooiste leven eruit? Vraag jij je dat wel eens af? Vragen waar je waarschijnlijk zo 1,2,3 geen antwoord op weet.
Heftige titel? Lees gerust verder, want het valt mee........
Wat roept deze afbeelding bij jou op?
Nog 17 dagen en dan zitten we alweer in een nieuw jaar: 2022. 2021 was een bewogen jaar, voor onze samenleving, voor de boeren, ondernemers, maar ook voor voor mij persoonlijk een zeer bewogen, verdrietig en onstuimig jaar.
We horen het de laatste tijd veel; the great reset. We staan aan de vooravond van grote veranderingen. Veranderingen in de wereld, veranderingen in het milieu, veranderingen in ons eigen leven, enz enz enz.
Zelf heb ik in 2016 kennis gemaakt met het coachen met paarden.Een vriendin van mij wilde de opleiding paarden coaching gaan doen en vroeg mij mee voor een introductiedag bij een opleiding die toen gegeven werd in Vught.
Altijd maar die goedkeuring nodig hebben. Ilse werd er zo nu en dan knettergek van!
Verbonden zijn met jezelf, verbonden zijn met je partner, vriend(in). Iedereen geeft er natuurlijk zijn eigen betekenis aan. Verbinding bij de paarden betekent veiligheid en vertrouwen. Op elkaar kunnen vertrouwen, blindelings. Vertaal ik dit naar ons mensen in het dagelijks leven, dan denk ik dat wij als mensen de verbinding met onszelf vaak kwijt zijn. Ga bij jezelf maar eens na; hoe vaak "moeten" wij iets van onszelf of van de buitenwereld?Hoe vaak gaan we niet aan ons gevoel voorbij omdat er een bepaalde verwachting is? Sta jij in verbinding met jezelf?
Afgewezen worden hoe voelt dat voor jou? Naar, minderwaardig, niet gezien, niet gehoord, onzichtbaar, enz. Iedereen heeft er wel ervaring mee en heeft er wel een gevoel bij.
De foto hiernaast is het Belgisch trekpaard (overigens niet in mijn bezit). Het Belgisch trekpaard is in mijn ogen een prachtig voorbeeld van een ruwe bolster, blanke pit. Een krachtig dier met een peperkoeken hartje, heel zacht.
Autisme wat roept dat bij jou op? Persoonlijk denk ik en ondervind ik dat er alleen op het woord autisme al een soort taboe rust. Ik schreef er al eens eerder een artikel over, en nu wil ik er in een nieuw blog aandacht aan schenken.
Naast dat ik coach ben, ben ik ook boerin, vrouw, echtgenote van Bennie, stagebegeleider, een hele hoop in 1 keer, een multitasker, een duizendpoot. Zelf haal ik veel energie uit het begeleiden van de verschillende leerlingen op onze boerderij (ik zie het als mijn levens missie).
Sinds 2019 bevind mijn leven zich in een rollercoaster van verschillende emoties. We vallen van de boerenprotesten (die ik van zeer dichtbij heb meegemaakt) in een wereldwijde corona pandemie die zijn weerga niet kent. Iedereen heeft er wel een mening over........
Een van de eerste sessies die ik mocht begeleiden is alweer 3 jaar geleden na mijn officiele certificering. Het was een oud collega die het coachen met paarden eens wilde ervaren. Ze had weinig ervaring met paarden maar dat is ook helemaal niet nodig want we werken vanaf de grond en gaan niet rijden oid.
Een sessie bij mijn pony's begint bij het contact maken met de pony of de pony's. Hoe doe je dat?
Het coachen met paarden (in mijn geval pony's) is puur, zonder oordeel en eerlijk. Je houdt ze niet voor de gek. Vooral bij jongeren werkt het vaak erg drempel verlagend.
Ik werd gebeld door een oude bekende, die een post van mij voorbij had zien komen op Facebook over het coachen met paarden. Ze had al eens eerder een lezing van mij bijgewoond, en was nieuwsgierig wat de pony's haar konden/wilden "vertellen", een misvatting die je in de wandelgangen veel hoort.
Hoe moeilijk vinden we het af en toe onze eigen grenzen aan te geven? Hoe vaak gaan we niet over onze eigen grenzen heen om de ander te "pleasen"? Hoe makkelijk doen we het eigenlijk en hoe zijn we gewend geraakt aan iets wat we al jaren zo doen?
