De agrarische sector, is een hardwerkende, innoverende en duurzame sector. Veelal familie bedrijven die al eeuwenlang van vader op zoon gaan of van vader op dochter.
Familiebedrijven waar al eeuwenlang "geboerd" wordt op 1 erf en waar ze elk stukje grasland als hun broekzak kennen.
Maar de agrarische sector schijnt ook vervuilend te zijn, volgens de heren in jacquet, regerend vanuit achter de laptop of pc in de grote steden, verwijderd van het platteland en nog verder verwijderd van het leven met de seizoenen mee.
Sinds 2009 maak ik de agrarische sector mee, niet als boerin (boerin wordt je niet, maar boerin ben je) maar als stads meisje die haar boer op het witte paard leerde kennen.
Ik leerde de veehouder kennen, die elke dag 24/7 en het jaar rond voor zijn koeien zorgt, in voor en tegenspoed.
In 2010 verkoop ik mijn goedlopende honden trimsalon in Deventer om samen met de boer op het witte paard op de boerderij te gaan wonen en te gaan werken. Een cultuur shock was het zeker, maar hier werd ik mij later pas bewust van.
Een verademing om op het platteland te mogen wonen, geen drukte meer uit de stad, geen schreeuwende mensen, boze mensen, gefrustreerde mensen, enz. Maar gewoon het platteland waar je leert te leven met de seizoenen mee.
Het platteland waar nog het "naoberschap" heerst, waar je voor elkaar zorgt en waar je naar elkaar om kijkt. En doe je dit niet dan wordt er toch wel enigszins vreemd naar je gekeken, dan zou je je zeker als buitenstaander kunnen gaan voelen.
Maar het lijkt of het platteland wordt bedreigd. Bedreigd door allerlei partijen die vinden dat de veehouderij moet verdwijnen uit NL en dat de boeren maar moeten verhuizen. Verhuizen van een familiebedrijf waar al eeuwenlang geboerd wordt op hetzelfde erf.
Laatst sprak ik een veehouder die gedwongen werd te vertrekken voor stadsuitbreiding, die zeer verdrietig vertelde dat hij al 4e generatie is, en dat dit nu gaat stoppen. Hij vertelde me dat hij nog met opa samen door de weilanden had gelopen als klein knulletje.
Zo verdrietig!!
De agrarische sector is best wel veerkrachtig, want de sector heeft door de jaren heen behoorlijk wat voor de kiezen gehad. Maar het lijkt ook wel of de sector moe begint te worden, moe van al het gedoe, moe van al het geregel en gesteggel.
Veehouders worden er ook moe van, en de mentale druk is groot.
Waar moet dit toch heen in NL.........
Ik begrijp als geen ander dat er iets moet veranderen, we hebben met elkaar de aarde uitgeput. Dan moeten we ook met elkaar iets veranderen. En dus zal ook de mindset van heel veel mensen moeten veranderen. Niet alleen van de agrarische sector
Een foto van mijn boer op het witte paard toen hij 50 jaar werd enkele jaren geleden, samen met zijn trotse pa.
Pa is inmiddels overleden, en hij zou zich omdraaien in zijn graf als hij wist wat er allemaal gaande is.
Zijn gezegde "kump wa good" lijkt nu niet meer op te kunnen. Vooral de oudere generatie snapt het allemaal niet meer, zijn moe en uitgestreden. Voelen zich niet gehoord en niet meer welkom in hun eigen land.
Hun eigen land wat mede door hun ouders na de oorlog weer is opgebouwd.
Verdrietig, heel verdrietig en weerzinwekkend.
Ook mijn boer op het witte paard is moe, en lijkt uitgestreden. Je zingt je tijd maar uit, want ja je hebt het bedrijf niet voor niets overgenomen van je pa. Dit wil je graag in ere houden. Maar O O wat moeten veel boeren zich in een hoekje gedrukt voelen.
Is er nog een toekomst voor de jongere generatie?
Veel boeren hebben geen toekomstperspectief meer, wringen zich in allerlei bochten om te overleven. Want boer WORD je niet, nee boer BEN je.
Er verdwijnen steeds meer boerderijen. Of ze worden gedwongen te verhuizen, of ze gaan emigreren naar verre oorden waar ze nog wel welkom zijn of ze gooien helemaal het bijltje erbij neer. En, dat is nog erger.....ze maken een einde aan hun leven omdat ze geen uitweg meer zien. De cijfers liegen er niet om.
En ja dat baart mij ook zorgen, als mens, als vrouw, maar ook als coach. Ik zit geregeld aan de keukentafel bij verschillende boeren die het allemaal niet meer trekken, en geen uitweg meer zien. Triest, diep triest.
Zoveel onrust, niet alleen in de agrarische sector maar in heel NL. Onrust, onvrede en nog meer onrust.
Waar moet dat heen?
De gasten die wij ontvangen op onze boerderij, staan vaak met hun oren te klapperen als ze de schrijnende verhalen horen. Ik geloof inderdaad dat mensen uit de grotere steden geen weet hebben wat er allemaal speelt op het platteland. Veel mensen zijn ook helemaal niet bezig met bijvoorbeeld de oorsprong van hun voedsel. Zolang ze maar te eten hebben, dan is het goed.
En hier mag dan dus ook de mindset van de gemiddelde Nederlander gaan veranderen. Koop wat vaker bij de lokale slager, groenteboer of direct bij de boer. Gelukkig groeien de lokale korte-keten initiatieven gestaag.
Ik denk inderdaad dat er onder de boeren heel veel "stil leed" is want ja je hangt nu eenmaal de zwarte was niet buiten. Toch?
Waarom ik dit deel en er een blog over schrijf?
Ik maak me zorgen, net als zoveel anderen. Zorgen om de sector, zorgen om de boer op het witte paard, zorgen om hoe men bespeelt wordt in NL, en we trappen er met zijn allen in.
Mensen blijf of wordt wakker want het gaat helemaal de verkeerde kant op in ons O zo betuttelende, kleine kikkerlandje.
Het mag toch niet zo zijn dat de generatie die na ons komt een boer moet gaan bekijken in een museum?
@een bezorgde stadse
Reactie plaatsen
Reacties