Het coachen met paarden (in mijn geval pony's) is puur, zonder oordeel en eerlijk. Je houdt ze niet voor de gek. Vooral bij jongeren werkt het vaak erg drempel verlagend.
Jongeren met een rugzakje die vaak al best wat trainingen hebben gevolgd voelen zich vaak niet begrepen. Als ik bij de pony's met ze aan het werk ga, durven ze zich te openen want je gaat vaak het gesprek aan met de pony ertussen, waardoor het veel minder confronterend is. De pony's hebben geen oordeel of vooroordeel
Ik coach met mijn 4 pony's Dixie, een 18 jarige merrie, haar zoon Sem van bijna 5 jaar en mijn 2 geweldige fijne Shetland pony's Akbar en Bhaqir van 13 en 12 jaar, met allemaal hun eigen karakter.
Er wordt overigens niet op de pony's gereden. Alles wat we doen aan oefeningen doen we vanaf de grond, samen met de pony's, en attributen om bijvoorbeeld een eigen "eiland" te maken.
Ik werd gebeld door een bezorgde moeder met een puberdochter van 15 jaar die niet meer naar school wilde. Moeder kon zelf moeilijk inschatten of dat ze het gewoon niet wilde of niet durfde. Ze drong zelf moeilijk binnen bij dochter lief. Er was wel contact met school maar helaas wisten deze er ook geen raad mee. Resultaten waren goed dus geen reden om bezorgd te zijn!
Toch zat het moeder niet lekker, te meer omdat haar dochter zich thuis ook steeds meer ging afsluiten.
Tijdens het intake gesprek bleek al gauw dat dochter erg gesloten was en niet veel durfde te vertellen. Moeder voerde het woord, en dochter was druk met de telefoon...
Op deze momenten haal ik vaak al een pony erbij om het ijs te breken. Het moment dat ik met een van de Shetland pony's (in dit geval Akbhar) binnen kom, komt er een grote grijns op het gezicht van dochter. Binnen no time houdt ze hele gesprekken tegen de pony, en na enige momenten durft ze ook mij te vertrouwen en aan te kijken om te vragen hoe oud Akbhar is. Dit zijn voor mij als coach zulke kostbare momenten.
Dit is het moment dat ik samen met de jeugdige deelnemer naar buiten loop om de pony weer terug te brengen naar zijn "kudde". Onderweg ga ik het gesprek aan en vertelt ze me honderduit over haar eigen hond en kat. Maar ook vertelt ze me dat ze geen vriendjes of vriendinnetjes heeft en ze zich vaak erg alleen voelt.
Weer terug bij moeder, geef ik moeder een knipoog, en vertel haar waar we over gesproken hebben. Moeder was blij verrast dat haar dochter zich vertrouwd voelde bij mij. We hebben gesproken over een coach traject, waarbij dochter ook aansloot en aandachtig luisterde zonder ook maar 1 keer op haar telefoon gekeken te hebben. Ik heb verteld wat het in hield en welke stappen we zouden gaan zetten.
Bij een van de eerste coach sessies bleek al snel dat ze graag contact wilde maken met de pony echter liet deze nu dingen zien waar ze van schrok. De pony liep van haar weg en wilde geen contact, en dat raakte haar zichtbaar. Ze werd boos, verdrietig en al snel was het weer het gesloten (bijna gekwetste) meisje wat ik had leren kennen bij het intake gesprek. Op mijn vraag waarom het haar zo raakte kreeg ik wel snel een antwoord en dat was dat ze zich buiten gesloten voelde en afgewezen door de pony.
Ik heb haar uitgelegd dat het niets met haar persoonlijk te maken heeft, maar dat de pony voelt waar bij haar de pijn zit. Ik heb haar gevraagd eens heel diep in te willen ademen (vaak zakt dan de energie ook wel wat), dit deed ze en ze werd direct een stuk rustiger waardoor ook de pony rustig werd. Hij sloot nog niet direct aan maar bekeek alles vanaf de hoek van de bak. Dit zijn momenten dat ik zelf bijna ook emotioneel wordt; een jong mens in wording zo te zien struggelen met haar gevoel. Vaak laat ik het even zo en stel haar dan de vraag wat ze zo graag anders zou willen. Ze wil graag vriendjes en vriendinnetjes hebben maar ze durft de contacten niet te leggen, weet niet wat te zeggen, en kan de contacten ook niet onderhouden.
Ze is thuis de oudste van 3 en wordt er van haar verwacht dat ze het goede voorbeeld geeft, zo verteld ze. Vader wijst haar vaak af of heeft het te druk met zijn werk. Moeder manoeuvreert tussen haar man en kinderen door om de vrede enigszins in huis te houden. Ze verteld dat ze moeder graag wil helpen maar dat moeder dit niet wil hebben. Vaak zie je dit gedrag bij kinderen die thuis niet gezien worden omdat ze zo "geruisloos" door het leven gaan. Pas in de puberteit gaat dit zich openbaren. En.....vaak is het ook een herhaling van de geschiedenis waarbij moeders/vrouwen (onbewust) hetzelfde doen zoals ze zelf zijn opgegroeid.
Ik heb 5 sessies met dit meisje gedaan waar zichtbaarheid en voor zichzelf opkomen centraal staan. Dit doen we met allerlei oefeningen, zodat de deelnemer ook daadwerkelijk direct de feedback van de pony krijgt als hij/zij niet duidelijk genoeg is, of twijfelt. Ook hebben we een stukje contact maken besproken, en hoe je dan deze contacten in stand kunt houden.
Ouders ( in dit geval moeder) worden uiteraard op de hoogte gehouden van de vorderingen. Ondanks dat ik geen therapeut ben, heb ik wel vaak door of er wellicht meer speelt bij het kind. Omdat dochter niet goed in haar vel zit, slecht contacten kan maken en onderhouden, maar ook communicatief niet
erg sterk is heb ik gevraagd of er binnen de familie misschien ASS speelt (autisme spectrum stoornis). Dit blijkt het geval. Ze geeft aan dit op school ook bij het zorgteam aan te gaan geven.
.
Doordat ik zelf op dit moment bezig ben met een opleiding tot autisme coach om ook de leerlingen op onze boerderij beter te kunnen begeleiden, heb ik sneller door wat er speelt en merk ik de kenmerken van autisme net even iets beter op.
Deze casus is goed afgesloten en het laatste bericht wat ik kreeg van moeder was zeer positief. Dochter durfde zich meer te openen, voelde zich niet meer zo snel afgewezen en durfde beter voor zichzelf op te komen. Ook ging ze weer "gewoon" naar school zonder te mokken, en werden er zelfs af en toe vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd.
Herken jij jezelf in dit verhaal, of herken je het van je kinderen? Laat via onderstaand formulier een bericht achter en ik neem zo spoedig mogelijk contact met je op.
Laten we er met elkaar voor zorgen dat onze jeugd niet de dupe gaat worden van onze vreemde wereld waarin we op het moment leven!
@Monique
Reactie plaatsen
Reacties